عبادت،که به عنوان هدف آفرینش انسان تعیین شده است حکمتی دارد؛حکمت عبادت غیراز آداب واحکام آن است .حکمت عبادات،ارواح وباطن عبادات است که با باطن انسان در ارتباط است وحشر انسان نیز با همان خواهد بود.
سخنان امام سجاد (سلام الله علیها)که بر منبر شام ایراد فرمود،نشان می دهد که حضرات معصومین (علیهم السلام)به حکمت عبادات رسیده اند.در بخشهایی از سخنان آن حضرت آمده است :*انابن مکه ومنی ،انا بن زمزم وصفا*یعنی آن عباداتی که بایددر مکه ومنا انجام بگیردمن به آن رسیده ام وآن عبادت مرا به اینجارساند،نه اینکه من فرزند سرزمین منا هستم .آنان که در منازندگی می کنندواهل آن سرزمین اندفرزند منا نیستند؛آنکه قربانی می دهدتا دین زنده ومحفوظ بمانداوفرزند مناست،با اینکه در این مسافرت حسین بن علی (علیه السلام)از مکه برگشت ودیگر به مشعر ومنا وعرفات نرفت ودر منی قربانی نکرد.آن کسی که حاضر است بهترین شهدا را نثار وایثار کند تا دین خدا محفوظ بماند ، او به حقیقت قربانی رسیده است؛ او فرزند مناسب گرچه منا نرفته باشد.
خداوند کریم در بیان حکمت قربانی، می فرماید: این قربانی کردن کردن ظاهری دارد وباطنی .ظاهر قربانی به خدا نمی رسد ؛ اما باطن آن به خدا می رسد.( لن ینال الله لحومها ولادماوها ولکن یناله التقوی ) یعنی گوشت وخون قربانی به خدا نمی رسد . ولی آن تقوایی که در قربانی وکشتن گوسفند وشتر ، که روح ودرون وحکمت این عبادت است، به خدا می رسد .
در جاهلیت وقتی قربانی می کردند ، مقداری از گوشت قربانی را به دیوار کعبه می آویختند ومقداری از خون آن را به دیوار می مالیدند تا قبول بشود!اما اسلام روی این کار خط بطلان کشید. پس انسان متقی که در حقیقت به باطن عبادت رسیده و می کوشد که به حکمت نهایی عبادت برسد به خدا می رسد.
مشاهده در کتاب حکمت عبادات آیه الله جوادی آملی - ص 35-36
آخرین نظرات