1- قرآن مجید
قرآن از ریشه قرا هم به معنای قرائت و خواندن است و هم به معنای جمع کردن.اگر از مفهوم قرآئت گرفته شده باشد در این صورت کلمه قرآن اسم خواهد بود برای آن چه خوانده می شود واگر از مفهوم جمع کردن باشد نام مجموعه ای خواهد بودکه حروف “کلمات"آیات و سوره ها در آن گرد آمده یا احکام “حقایق"معارف و تعالیم عالی دینی که در کتابهای پیشین پراکنده بود در آن جمع شده است.
نام مشهور کتاب آسمانی ما قرآن است و66بار در آن بکار رفته است مانند:"لو انزلناه هذا القرآن علی جبل لرایته خاشعا متصدعا من خشیه الله"(حشر:12)اگر این قرآن را بر کوهی نازل می کردیم می دیدی که در برابر آن خاشع می شود واز خوف خدا می شکافد
2-کتاب
واژه کتاب بمعنای مکتوب «نوشته شده»پس از واژه قران بیش از دیگر اسم ها بکار رفته است مانند«الحمدلله الذی انزل علی عبده الکتاب ولم یجعل له عوجا»
3-فرقان
توصیف قرآن به این نام به این دلیل است که قرآن وسیله شناخت حق از باطل در مسیر زندگی فرد واجتماع ومعیار محکمی در زمینه افکار-عقاید-قوانین-احکام-آداب واخلاق است .البته باید توجه داشت که فرقان اسم خاص قرآن نیست وبه کتاب موسی (ع)نیز اطلاق شده است «ولقداتینا موسی وهارون الفرقان»
فرقان در اصل بمعنای چیزی است که حق را از باطل جدا می کند ووسیله شناسایی این دو می باشد.
4-ذکر
در بعضی از آیات شریف ذکر«یادآورنده»نامیده شده است «انا نحن نزلنا الذکر»اطلاق این نام بر قرآن بدان دلیل است که قرآن حقایقی را که بشر با فطرت الهی خود دریافته ودر مکنون وجودی اوقرار دارد متذکر می شود.
مشاهده شده در فصلنامه آموزشی معرفت علوی ص 40
آخرین نظرات