5-ایثار و از خود گذشتگی
سعادتمندی و عاقبت به خیری ،هشیاری و برنامه ریزی می طلبد. خدا محور می داند که زندگی دنیا،مرحله ای از حیات آدمی است که باید روزی از این مرحله گذر کند.دنیا برای خدامحوران،تنها به منزله وسیله ای برای دست یابی به هدف های معنوی است.
از این رو،دلبستگی به آن را تباه کننده ارزش ها و فضیلت ها می داند و این آیه نورانی را فراروی خود می نهد که :«آنان که به دیدار ما (بازگشت به خداوند)امید[و باور] ندارند و به زندگی این جهان خشنود شدند و به آن آرام یافته اند و کسانی که از نشانه های ما غافلند،اینان جایگاهشان،به سزای آنچه می کردند،آتش دوزخ است.»(یونس:7و8)
آب در کشتی،هلاک کشتی است آب در بیرون کشتی،پشتی است
یعنی دنیا به منزله آب است که باید به حرکت و سیر کشتی کمک و آن را پشتیبانی کند نه اینکه خودش هدف و مقصود باشد که اگر چنین شد،مانند آبی است که داخل کشتی می شود و آن را غرق می کند.دنیا وامکانات آن نیز اگر هدف انسان و زینت چشم و دل او شد،مایه نابودی وی می شود.هدف مؤمن ،آخرت است نه دنیا که «الدنیا مزرعة الاخرة؛دنیا مزرعه آخرت است.»آری دلبستگی ،عشق به دنیا و دنیا مداری،سرچشمه دوری از خدا و ایستایی است. البته بهره بردن از دنیا برای رسیدن به ارزش ها و شکوفایی استعدادها ،نه تنها نکوهیده نیست،بلکه شایسته و ستودنی است.به همین جهت خدا باور در جمع مال و گرفتن مقام،تنها رضای الهی را می طلبد و به راحتی مال را در راه خدا می بخشد و از پست و مقامی که برای جلب رضای الهی نباشد صرف نظر می کند.
مشاهده شده در کتاب سریر سخن،اثرعلی باقر شیخانی،ص 126
آخرین نظرات