صحنه کربلا را می توان تشبیه کرد به یک نمایشگاه ،ولی نه نمایشگاه علم وصنعت بلکه نمایشگاه معنویت ومعرفت . در این نمایشگاه ،انسان می تواند به عظمت قدرت اخلاقی وروحی ومعنوی بشر پی برد وبفهمد تا چه اندازه بشر با گذشت وفداکار وآزاد مرد وخداپرست وحق خواه وحق پرست می شود .معانی صبر ورضا وتسلیم وشجاعت ومروت وکرم وبزرگواری تا چه اندازه قدرت ظهور وبروز دارد.
معمولا اهل منبر وقتی که می خواهند قضیه کربلا را بزرگ کنند جنبه فاجعه بودن وظلم وستم ها را بزرگ می کنند ، در جستجوی پیدا کردن وحتی جعل کردن فاجعه هایی هستند با بیانهای مختلف وتشبیهات ومجسم ساختن ها جنبه فاجعه بودن را تقویت می کنند وحال آنکه ما باید از خود بپرسیم : بزرگی حادثه کربلا از چه نظر است ؟ آیا از نظر فجیع بودن است؟
قطعا این فاجعه ،فاجعه کم نظیری است چنانکه ابو ریحان بیرونی در الاثارالباقیه به نقل نفس المهموم گفته وهمچنین دیگران، ولی فاجعه عظیم وشاید عظیم تر از این در دنیا زیاد بوده . خود فاجعه مدینه کمتر از فاجعه کربلا نبوده . عظمت مطلب از لحاظ سیدالشهدا ویاران آن حضرت است، نه از لحاظ ابن زیاد وابن سعدواتباع واشیاع آنها ،عظمت سعادت است نه عظمت شقاوت .کربلا بیش از آن اندازه که نمایشگاه شقاوت وبدی وظهور پلیدی بشر باشد، نمایشگاه روحانیت ومعنویت واخلاق عالی وانسانیت است ولی اهل منبر کمتر به آن جنبه توجه دارند،وبه عبارت دیگر در این قضیه از آن جنبه باید نگاه کرد که ابا عبدالله و ابااالفضل وزینب قهرمان داستانند نه از آن جهت که شمر وسنان قهرمان داستانند.
حماسه حسینی ج2
آخرین نظرات