مدرسه علمیه حضرت زینب میناب

ثمره روزه
مهم ترین ثمره روزه  تقوا است .تقوا در واقع وسیله نگهداری و نگهدارندگی است. تقوا،پرهیز از عقاب،اطاعت خداوند و صیانت نفس است.
امام صادق(علیه السلام) می¬فرماید:تقوا آن است که به کاری که خدواند دستور فرمود بپردازی و از کاری که از آن نهی شمرده دوری گزینی.
شخص متقی در درون خویش نخست به عظمت خداوند احساس و ادراکی که دارد که در باطن او حالت مراقبت پدید مبی¬آورد و این مراقبت باطنی برای  او،موجب اطاعت خدا و پرهیز از معصیت می-گردد. بنابراین خوف،حفظ و صیانت،خویشتن داری و پرهیزکاری لازمه تقوا می¬باشد.
حضرت علی(علیه السلام)می¬فرماید:به تقوای الهی جنگ زنید،زیرا تقوا دارای ریسمان محکم و استواری است.  تقوا برای خود جایگاه و کانونی دارد،کانون این  خصلت اخلاقی وحیات بخش در درون انسان قرار دارد و آن قلب انسان است و آثار آن در جوارح و اعضای انسان ظاهر میشود.وقتی انسان با تقوا شد،جز خداوند همه چیز در نظرش کوچک و ناچیز می¬شود.
مهم ترین فلسفه روزه تقوا است یعنی انسان به وسیله روزه به تقوا دست می یابد.انجام روزه حقیقی یا همان روزه خاص که علاوه بر خودداری از خوردن و آشامیدن-یعنی روزه شکم-پرهیز اعضا و جوارح از گناهان می باشد انسان را در رسیدن به مرحله تقوا کمک می کند.
روزه حقیقی بستر مناسبی را برای ایجاد تقوا فراهم می سازد.افرادی که سالیانه یک دوره یک ماهه¬ای را برای مبارزه با خواسته های درونی می گذرانند از آمادگی روحی و ایمانی بیش تری برخوردار می شوند و در مقابل شهوات و تمایلات نفسانی مقاومت بیش تری نشان می دهند،از رذایل اخلاقی به کلی دوری می کنند،می توانند بر نفس خود پیروز شوند و عملاً ثابت می کنند که هم چون حیوان،در بند اصطبل و علف نیستند،آنها می توانند کنترل امور نفسانی سرکش را به دست بگیرند و با تمرین های پیگیر و خستگی ناپذیر از وسوسه ها دشوار شکم و شهوت بگذرند و در برابر شهوت و هوس های نفسانی ایستادگی کنند.برای شخص روزه دار این مراقبت ثمر بخش در ماه مبارک رمضان آسان تر می شود؛زیرا علاوه بر پرهیز از خوردن و آشامیدن و پرهیز از اعضا و جوارح از گناه،مسایل معنوی دیگری هم چون دعا،قرائت قرآن و راز و نیاز به درگاه معبود، فضای معوی خاصی را برای انسان بوجود می آورد تا از رذایل اخلاقی دوری گزیند و شعله های سرکش نفس را خاموش کند.
با مراقبت پیاپی در یک ماه،نیروی بازدارنده از گناه در او به وجود می آید و خصلت تقوا و خودداری در او ریشه می گیرد و رشد می کند و او به گذراندن این برنامه یک ماهه توفیق می یابد تا در ماه های دیگر سال نیز پرهیزکار باقی بماند.
وقتی انسان چشم از  تمام این لذت های دنیوی بپوشاند،دیگر پرداختن به لذ ت های شهوانی و نفسانی برای او ناچیز و بیهوده تلقی می شود و لذت را فقط در رسیدن به مقام والای انسانیت می داند.این جاست که او به درجه تقوا دست می یابد،و از حفیض نفس حیوانی به فرشتگان می رسد؛زیرا تقوا محور کرامت به حساب می آید.هر انسان با تقوا کرامت می یابد،هر کس که با تقواتر باشد در نزد خدا گرامی تر است،و چون کرامت از اوصاف فرشتگان است و کسی که به کرامت نائل شد،گناه نمی کند؛زیرا گناه با کرامت سازگار نیست.